Monday, November 20, 2006

Let love speak up itself

Οι φίλοι μου στο στρατό είχαν απορήσει με την περίπτωση μου.Πως είναι δυνατόν να θαυμάζεις τον Morrissey και ταυτόχρονα να ακούς τα αθλιότερα σκυλοτράγουδα;Να συμπαρασύρεσαι με άλλους μαυροντυμένους από dark παγανιστικούς ήχους και συνάμα να συμφύρεσαι στα ευτελή μπουζουκομάγαζα;Για αυτόν τον άτυπο συνασπισμό θιασωτών της Βρετανίας ή του Ντητρόιτ αποτελούσα ένα γρίφο με εμφανή τα σημάδια της σχιζοφρένειας.Δεν ήταν εύκολο να με εντάξουν σε κάποια κατηγορία.Αν δεν είχα εργαστεί σε αυτά τα "χαμαιτυπεία",όπως τα αποκαλούσαν,ίσως να συμμεριζόμουν την απορία τους.
Απλά νομίζω πως είτε βυθίζεσαι στα κύματα που έρχονται από την άκρη της βαθιάς,πράσινης θάλασσας,είτε ακολουθείς το σώμα σου που αίφνης σηκώνεται να χορέψει ένα αργό,βασανιστικό ζεϊμπέκικο,στην ίδια ανάγκη υπακούς.
Να βγάλεις από μέσα σου έναν αναστεναγμό που σε βαραίνει,να συμφιλιωθείς για λίγο με τις σκιές που σε συντροφεύουν στα σκοτάδια σου και να τσαλακωθείς.
Το ίδιο άνθος βλασταίνει μες στο στήθος σου και δεν σε νοιάζει τι γλώσσα θα μιλάει η φωνή που περιμένεις να ακούσεις.Μόνο αφουγκράζεσαι.
Όταν το θαύμα της αγάπης θα σε φωνάξει ξανά να γίνεις μάρτυρας του,εσύ θα προστρέξεις με βήματα που δεν θα θυμίζουν μια κατηγορία αλλά έναν άνθρωπο.

Sunday, November 19, 2006

Δημόσιες τουαλέτες

Περνώντας κάποιος από εκπαιδευτικά ιδρύματα,σταθμούς υποδοχής,γήπεδα και γενικά χώρους όπου αναπτύσσεται έντονη κινητικότητα είναι εξαιρετικά απίθανο να μην έχει αντικρίσει τα μικρά κείμενα ανώνυμων γραφιάδων σε μέρη που δεν προαλείφονται για την συγγραφική δραστηριότητα.
Ερωτικές εξομολογήσεις που δεν βρήκαν το κουράγιο να ειπωθούν,στιχάκια φαντάρων,έγγραφοι καημοί οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων,αντιδικίες πολιτικού περιεχομένου που γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη τους στο όποιο θεσμικό πλαίσιο.
Μια καταγραφή εκφάνσεων της ζωής πάνω σε φθηνά πλακάκια,πολλές φορές δοσμένη με χιούμορ και επιγραμματική ευστοχία.
Το ιδιότυπο άβατο κινεί το συνεσταλμένο χέρι όσων αποπειρώνται να εκφραστούν δημόσια μπροστά σε μύρια άγνωστα μάτια.Τι και αν αναλώνονται συνήθως σε κοινοτοπίες ή χυδαιότητες,σε "αναδημοσίευση" τσιτάτων και γνωστών αποφθεγμάτων;Εσύ συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να παρακολουθεί μια φανταστική κουβέντα που ανοίγεται μπροστά του,από τη θέση του αμέτοχου θεατή ή αναγνώστη.
Βγαίνοντας έξω,αναλογίζεσαι τον αριθμό των αφανών συγγραφέων που αναζήτησαν έρεισμα σε έναν μαρκαδόρο,τον χρόνο που έχει περάσει φθείροντας τους ίδιους αλλά αφήνοντας άθικτα τα κείμενα τους,τις διαψεύσεις που πιθανώς συνάντησαν και απλά μονολογείς:Merde!

Friday, November 17, 2006

Photo album

Όσοι διανύουμε τα πρώτα "άντα",διαπιστώνουμε πως το νερό έχει αρχίσει να μπαίνει στο αυλάκι.Το κορμί έχει πια χάσει την ευκαμψία του ενώ το πνεύμα δεν εμφανίζει τον πάλαι ποτέ διακαή πόθο νέων αναζητήσεων.Οι προτιμήσεις τείνουν να παγιωθούν,δύσκολα κάτι μάς ξαφνιάζει,ακόμα πιο δύσκολο να βρεθεί αυτό που θα μας προσφέρει βαθιά και πρωτόγνωρη συγκίνηση.Έχουμε φάει κάποια χαστούκια,οι αυταπάτες αργά αργά διαλύονται,οι επιθυμίες μετριάζονται σαν το φως των κεριών που ξεχασμένα ανάβουν μπροστά σε εικόνες ευτυχίας.
Η αλλαγή που έχει συντελεστεί στο θυμικό μας επηρεάζει τον τρόπο που αποδεχόμαστε τους άλλους.Οι νέες γνωριμίες που κάνουμε και μας κεντρίζουν το ερωτικό ενδιαφέρον,πιθανόν να προσεγγίζονται κάτω από το πρίσμα μιας κάποιας αβεβαιότητας.Βλέπουμε την εικόνα τους αλλά δεν ξέρουμε τι έχει προηγηθεί.
Προτού επέλθουν οι μέρες των αμέτρητων τσιγάρων που συνοδεύουν θλιβερούς στίχους,το συνεχές σφίξιμο στο στομάχι και οι μουντές ώρες της αναμονής πάνω από ένα τηλέφωνο,καλό θα ήταν να ζητηθεί από αυτές τις γνωριμίες η προσκόμιση φωτογραφιών του παρελθόντος.
Εφόσον το παρόν ορίζει αυτό που βλέπουμε,ας μας δοθεί η ευκαιρία να ψυχανεμιστούμε,ξεφυλλίζοντας τις,κάτι που γνωρίζει μόνο ο ιδιοκτήτης τους.Που πιθανόν και ο ίδιος έχει ξεχάσει στο διηνεκές αλισβερίσι του με τον χρόνο.Σε αυτό το βλέμμα που αποτυπώνεται στο χαρτί,δεν έχει εμφανιστεί ακόμα καμιά σκιά,το χαμόγελο στην φωτογραφία δεν έχει πάψει να ελπίζει σε κάτι που επιθυμεί να πιστέψει,ο αυθορμητισμός της νεανικής μορφής δεν έχει χαθεί πίσω από τον καλλιεργημένο εαυτό της.
Ό,τι χάθηκε ή ξεχάστηκε στο δρόμο,μπορεί να ανακτηθεί.
Και αν τελικά δεν επιτευχθεί η μεταμόρφωση,δεν πειράζει.Το πολύ πολύ να νιώσουμε πάλι να μας αδράχνει η διάθεση για φυγή,γευόμενοι ξανά την ηδύτητα των μελαγχολικών στίχων.

Thursday, November 16, 2006

Θ.Β.



"Αυτός ερχόταν μόνος του,απ'αλλού.Ερχόταν αργά,από δρόμο δικό του...Και έξαφνα...μας εξεπέρασεν όλους,αμέσως και εξακολουθητικά".
Παραθέτω καταχρηστικά την οξυδερκή κριτική του Τέλλου Άγρα για τον Καρυωτάκη,θέλοντας να γράψω κάτι για τον Βέγγο.Πράγματι,ερχόταν από αλλού.Δεν είχε θητεύσει στο θέατρο,δεν προερχόταν από την επιθεώρηση ή τα μπουλούκια.Ένα από τα σχολεία του ήταν η Μακρόνησος.Βλέποντας τις κακουχίες,τα βασανιστήρια,τον εξευτελισμό των εξόριστων αριστερών θα νιώσει στοργή για τους κατατρεγμένους ανθρώπους,αίσθημα που θα τον διακατέχει σε όλες του τις ταινίες.Εκεί θα γνωρίσει άλλωστε και τον Κούνδουρο που θα του εμπιστευτεί μετέπειτα κάποιο ρόλο σε ταινία του.
Αν και δηλώνω λάτρης της δωρικής μορφής του Μακρή και του Παπαγιαννόπουλου και της καρτουνίστικης φιγούρας του Ηλιόπουλου με τη χορογραφία στην κίνηση,ο συγκεκριμένος καθίσταται primus inter pares ανάμεσα στους λαϊκούς μας κωμικούς.Όλοι παίζουν με το φυζίκ τους,ο Βέγγος όμως παρά την κωμική του,στα όρια του υπερρεαλισμού,περσόνα,είναι ο μόνος που σε κάνει με έναν ελάχιστο μορφασμό ψυχικού πόνου να νιώσεις έναν κόμπο στο λαιμό σου,για να τον λύσει το ίδιο αβίαστα με κάποια από τις γνωστές του γκάφες.
Απολαμβάνοντας την ησυχία στο προαύλιο της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο,τον θυμήθηκα σε μια ταινία του Κατσουρίδη με καταπληκτική φωτογραφία του Συράκου Δανάλη,να ανηφορίζει το δρομάκι δίπλα από την εκκλησία,έχοντας μόλις παραδώσει ένα χαμένο χαρτοφύλακα με χρήματα στον κάτοχο του.Ακούγοντας την υπέροχη μουσική του Πλέσσα,τον βλέπουμε κάπου εκεί,στο τέλος της ταινίας,να παίρνει μονάχος τον δρόμο αυτόν,μακριά από την συνάφεια του κόσμου,ψάχνοντας τον δικό του,τον γεμάτο αξιοπρέπεια και πίστη στον άνθρωπο.
Ο Όζου τοποθετούσε έτσι την κάμερα,ώστε να υποκλίνεται στους ηθοποιούς του.Ο Βέγγος υποκλίνεται στον απλό θεατή που αγωνίζεται καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο,διατηρώντας ταυτόχρονα την ανθρωπιά του.
Ευτυχώς,υπάρχουν όμορφοι Έλληνες εκεί έξω να μου δίνουν κουράγιο.

Wednesday, November 15, 2006

Ad absurdum

Από τον Θωμά και έπειτα δεν έχουν αλλάξει και πολλά.Η προσκόμιση αποδείξεων θεωρείται απαράβατος κανόνας για τη θεμελίωση των όποιων ισχυρισμών.Στην απουσία των τεκμηρίων, κάθε βεβαιότητα αποδεικνύεται διάτρητη.Έτσι και αλλιώς καθίσταται τέτοια εφόσον πηγάζει ως επί το πλείστον από υποκειμενικές εκτιμήσεις και ελλιπή ενημέρωση.Η οποιαδήποτε γενικότητα(όχι γενίκευση)θεωρείται σαθρή,ελλείψει αδιάσειστων στοιχείων που έρχονται να νομιμοποιήσουν την διαισθητική ανίχνευση και να απαλλάξουν τον εκφραστή των αβάσιμων εικασιών από τυχόν δυσάρεστα επακόλουθα.
Η απόφανση π.χ. πως υπάρχει κάτι σάπιο στη δημόσια ζωή,δεν έχει από μόνη της καμιά ισχύ εφόσον το αντικείμενο της αποσύνθεσης και η συναίσθηση της οσμής αποτελούν την προϋπόθεση για την παραδοχή της σήψης.
Αντικρίζοντας φερ'ειπείν τη συμβολική εικόνα της Δικαιοσύνης με τους καλυμμένους οφθαλμούς,δεν μπορείς να ισχυριστείς πως το κάλυμμα μοιάζει να έχει χαλαρώσει,έχοντας ως συνήγορους την προσωπική αίσθηση περί δικαίου και τις μεμονωμένες περιπτώσεις ανομίας από αρχολίπαρους λειτουργούς.Αυτές επ'ουδενί αποκτούν καθολικό αποφαντικό χαρακτήρα αλλά μεροληπτούν υπέρ μιας εσφαλμένης κρίσης και κυρίως μιας συλλήβδην καταδικαστικής τακτικής αναθέματος.Ωστόσο μια καχυποψία αναφορικά με τη διασπάθιση ή τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος πλανάται στο κοινό αίσθημα.Κάτι που καλλιεργείται τεχνηέντως από την τηλοψία.
Πρόθεση μου δεν είναι να επιδοθώ σε κυνήγι μαγισσών,ούτε να συναγωνιστώ τον κάθε εξωνημένο τηλε-Μωϋσή που πασχίζει να αποδείξει πως οι διαπιστώσεις μέσω καταγγελιών και υποκρισίας συνιστούν νέες εντολές.
Απλά αναρωτιέμαι πόσο επισφαλής είναι η στοιχειοθέτηση μιας γνώμης που δεν βασίζεται σε απτές αποδείξεις ή λογικοφανή,τουλάχιστον,επιχειρήματα αλλά στο ένστικτο και στον υποκειμενισμό που αυτό συνεπάγεται.Η αδυναμία ψαύσης του τύπου των ήλων καθιστά άτοπη την όποια εικόνα έχει σχηματιστεί ερήμην αυτού;Και αν εξ ορισμού κρίνεται ανυπόστατη,η πιθανότητα να περιβληθεί με κύρος,διαφοροποιείται όταν αυτή εκφράζεται διαρρήδην από τις φορές που αποτελεί όχημα όσων βυσσοδομούν συστηματικά;
Αλλάζοντας θέμα,μεταφέρομαι στην Κυριακάτικη βραδυά στο σπίτι καλών φίλων,εκεί που μικρά πράγματα σε κάνουν να νιώθεις ευτυχισμένος.Εκλεκτή η συντροφιά των παρευρισκομένων,αν και διαφορετικές οι πορείες τους.Κάποιοι παντρεύτηκαν,κάποιοι σπουδάζουν,άλλοι έγιναν επιχειρηματίες,ορισμένοι πέρασαν κάποια στιγμή,γεμάτοι ντροπή,το κατώφλι του ΟΑΕΔ για να εγγραφούν ως άνεργοι,άλλοι είχαν εξασφαλισμένη,από την οικογένεια τους,μια πιο άνετη ζωή σε σχέση με τους υπόλοιπους.Με κόκκινα μάγουλα από το κρασί και την έξαψη,εξέφραζαν αντιδιαμετρικά αντίθετες απόψεις σε πολλά από τα θέματα που συζητούσαν,χωρίς κάποιος να επιθυμεί ντε και καλά να επιβάλλει τις απόψεις του και ας πίστευε ένθερμα στην ορθότητα τους.Αν και είμαστε φίλοι πολλά χρόνια,απέχουμε πολύ στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.Το κάθε ζήτημα φαντάζει σαν το κέντρο ενός κύκλου που μπορείς να το δεις από διαφορετικές σκοπιές.Ο διαβήτης όμως φτιάχτηκε για την Γεωμετρία,όχι για τον άνθρωπο.Για όσους υπήρξαν ακροατές των εκατέρωθεν επιχειρημάτων,δύσκολα άλλαζαν κάποιες βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις που άπτονται του τρόπου με τον οποίο οι ίδιοι αντιλαμβάνονται τον κόσμο.
Για όσους ενεπλάκησαν στις λεκτικές διαφωνίες,η κατίσχυση της μιας και μοναδικής αλήθειας στηριζόταν στην απαγωγή σε άτοπο των αντίθετων απόψεων,για αυτό και μαινόταν η λογοτριβή,σχεδόν όλο το βράδυ.
Όταν πια το παλαιωμένο port άρχισε να μουσκεύει τα χείλη,δεν έμενε τίποτε άλλο παρά να αναζητήσει ο καθένας μας τη δική του αλήθεια σε στίχους τραγουδιών που τον απαλό του έρωτα έψελναν πόνο,ενώ για εμάς η εβδομάδα ετελείωνε και μόνο.

Friday, November 03, 2006

These days

Κάποιο πρωί σηκώθηκα και δεν βρήκα κανέναν στο σπίτι.Το μήνυμα που είχε αφεθεί στο τραπέζι με ενημέρωσε πως είχαν αναχωρήσει εσπευσμένα για το χωριό.Δεν ήθελα να ξαναγυρίσω στο κρεβάτι.Ανόρεχτα πλύθηκα,έφτιαξα καφέ και άναψα τσιγάρο.Ένιωθα μουδιασμένος,δεν είχα διάθεση να πω οτιδήποτε,αλλά και τι να έλεγα στα άδεια δωμάτια;Τι νόημα έχουν οι λέξεις αν δεν υπάρχει κάποιος να τις ακούσει;
Η σιωπή που επικρατούσε στο διαμέρισμα συνεχίστηκε μέχρι το μεσημέρι.Τα χείλη παρέμεναν σφαλιστά.Δεν είχα όρεξη να ακούσω μουσική,μήπως και με αυτόν τον τρόπο σιγοντάριζα κάποιο τραγούδι.Σκέφτηκα να χτυπήσω στους γείτονες και να τους ζητήσω κάτι,όμως δεν άντεχα τη μιζέρια τους.Αποφάσισα να αρχίσω να μιλάω μόνος μου,μια εμπειρία όμως που είχα στο δρόμο προ πενταετίας,με δύο κορίτσια να γελάνε εις βάρος μου,με απέτρεψε.
Συλλογίστηκα τους μοναχικούς ανθρώπους.Πώς άραγε βιώνουν τις βουβές ώρες της ζωής τους;Τι λένε όταν το σκοτάδι πλημμυρίζει το δωμάτιο;
Θα μπορούσα τώρα εγώ να περάσω μια μέρα χωρίς να εκστομίσω ούτε μια φράση;Μέσα στους τέσσερις τοίχους μού φαινόταν αδύνατο κάτι τέτοιο.Έτσι με το φως των λύκων πήγα μια κοντινή βόλτα στο Θησείο.Είχα προμηθευτεί τσιγάρα, έχοντας αποκλείσει ταυτόχρονα το ενδεχόμενο να καθίσω σε κάποιο μαγαζί και χαμήλωσα το βλέμμα μου μην τυχόν μου μιλήσει κάποιος περαστικός.Στον πεζόδρομο με χτύπησε σαν κύμα η ανθρώπινη βοή.Τράβηξα προς την αντίθετη κατεύθυνση,νιώθοντας εκείνη τη στιγμή αποστροφή για ό,τι μου θύμιζε τους καρεκλοκένταυρους των τηλεοπτικών studios.Έχω απαυδήσει με τα ευκλεή ράκη που παραδόξως γεμίζουν τα ταμεία των καναλιών με την κενότητα των λόγων τους.
Στην ησυχία του Φιλοπάππου θυμήθηκα τα λόγια του Ηλιόπουλου.Αφήστε με μόνο.Σε όλη μου τη ζωή απέφυγα το θόρυβο,ακούγεται να λέει καθώς η καφκική φιγούρα του Δράκου τρεκλίζει στο ασπρόμαυρο χάραμα.
Μάλλον αυτό το αίτημα εδράζεται πλέον στη σφαίρα του ανέφικτου,ίσως και του μη θεμιτού.
Η ώρα περνούσε μέσα στην απόλυτη σιγή.Φοβόμουν μόνο τον εαυτό μου και την καθ'έξιν φωναχτή αφήγηση των σκηνών που διαδραματίζονται εντός μου.Η γαλήνη όμως που με είχε κυριεύσει καθιστούσε απίθανο το ασίγαστο παραμιλητό.Τελικά προδόθηκα από τη συνήθεια μου να τραγουδώ κάποιους στίχους,ως μουσική υπόκρουση των εικόνων που ξετυλίγονται μπροστά μου.Μόνο που τώρα δεν ήταν παραστάσεις αλλά η ίδια η γελοία εμμονή μου.Έτσι,παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής μού ξέφυγαν οι στίχοι της Nico:I've been out walking,I don't do too much talking these days...
Δέχθηκα αγόγγυστα την ήττα μου,δίχως να ξαφνιαστώ.Η ανάγκη της έκφρασης,όπως και αν είναι αυτή,μας ξεπερνά.
Τουλάχιστον με παρηγορούσε η σκέψη πως υπάρχουν ακόμα λόγια που διασώζουν κάτι από το χαμένο στοίχημα της σιωπής.